AMSTERDAM - Vijf rouwwagens, met een door Brood beschilderde Plymouth voorop, worden gevolgd door vijf touringcars, waarin
onder anderen Viola Holt en Joost Zwagerman. Politiepaarden zijn nodig om de stoet voor de deur van de poptempel te krijgen.

Fans scanderen zijn naam: 'Brood bedankt' galmt het door de straten. Een man parkeert zijn eigen rouwwagen op de stoep. Op de
zijkant staat te lezen: 'Herman never dies.' Men is verdrietig, boos of gewoon nieuwsgierig, maar gefeest wordt er niet.

"Wij willen die party!" schreeuwt een langharige rockfan. 'Big Willem', als Amsterdamse 'president' van de Hell's Angels zelf
wel genodigde, vindt de opzet ook maar niks: "Zo kunnen veel te weinig mensen op een goede manier afscheid nemen van Herman."

Op de tramrails bewijzen tientallen mannen in het zwart met cowboylaarzen, de laatste eer aan hun idool met bier en joints.
Middenin de menigte speelt een andere rock-'n-roll-junkie op een piano op wieltjes liedjes, die voorzichtig worden
meegezongen. In de kleine snackbar tegenover Paradiso loopt het inmiddels storm: op twee televisies is te zien wat binnen
gebeurt.

Een grijze vrouw moppert: "Ik ben helemaal uit Zwolle gekomen vanmorgen vroeg. Maar hier heb ik niks aan. Dit is toch geen
feest?"

Terwijl binnen Andr? Hazes rockt, worden voor de gesloten deuren traytjes bier neergezet. "Dan vieren we het maar zo," mokken
wat fans. Een politieman grijpt meteen in: "U mag niet in het openbaar drinken, weg ermee!"

Gejuich klinkt als een vliegtuigje overvliegt met de tekst: 'Dag lieve Herman, rock on.'

Na het afscheid in Paradiso kunnen de familie en vrienden van Brood nauwelijks wegkomen: het publiek dringt op, krachtig
applaudisserend. Weduwe Xandra is zichtbaar verrast over de opkomst. Ze werpt de menigte huilend handkusjes toe.

De rouwstoet begint langzaam te rijden, de knetterende motoren van de Hell's Angels voorop. Er wordt vuurwerk afgeschoten,
bier en whisky worden over de lijkwagen gesproeid.

Fans uit het Brabantse Asten volgen de stoet de hele dag op de voet. Een van hen is een Brood-lookalike, met vetkuif en in
zwart-wit. "Eigenlijk volgen we Herman al vanaf '83," zegt de ??n. "Ik heb tweehonderd concerten van hem meegemaakt en alles
van hem gespaard. Dit is dan de finale."

De groep was 's ochtends ook al aanwezig bij huize Brood aan de Jan van Eijckstraat om foto's te maken, wat ze niet in dank
werd afgenomen. Als de met bloemen overladen blauwe Plymouth voorrijdt, staan niet alleen buurtbewoners en fans te wachten, de
hele Nederlandse pers is voor de dode uitgelopen.

Het naburige Hilton lijkt een bedevaartsoord voor rouwende mensen. De bloemenverkoper naast het hotel doet goede zaken.
"Donderdag was de hele winkel leeggekocht," zegt hij. "Ik kreeg zelfs mensen uit Duitsland in de winkel die in huilen
uitbarstten. Voor mij is het beter dat hij hier sprong dan van Krasnapolsky. Nee, serieus, ik vind het jammer. Hij kwam wel
eens bij mij in de zaak, met die papegaai van hem op zijn hoofd, het was een goedaardig figuur en hij had humor."